MIJN WEG NAAR ROUBAIX....

We kennen ze wel....de recreative versies, op de zaterdagen, voor de ECHTE voorjaarsklassiekers.
Veel gereden tochten zijn met name "DE RONDE" (Ronde van Vlaanderen) en de "AGR" (Amstel Gold Race)....
Maar waneer het wat verder van huis gaat zijn, dan zie je vele onderons al fronsen..."is er die ook", of "nee die ga ik echt niet doen, te ver weg"....

Wanneer we hier een enquete over gaan houden dan komt de "Parijs Roubaix Challenge" zeker in de top 3.

Onze voorzitter, Kristof Blommaert, dacht daar anders over.
Na wat jaren van minder km's trok hij dit jaar de "stoute schoenen" aan en ging ervoor.

HIER ZIJN VERHAAL

Nu de superklassieker niet echt meer bestaat, die over de wegen van de finales van zowel de ronde van Vlaanderen en Roubaix gaan, wilde ik als kassei liefhebber de hel van het Noorden rijden.
Waarom ik het pas na al die jaren wilde doen is, om eerlijk te zijn, dat de motivatie wat weg was. Pas na binnenkomst van mijn nieuwe fiets kreeg ik weer goesting om te fietsen. Om niet voor schandaal te rijden had ik een doelstelling nodig en tijdens het navlooien van alle toertochten viel mijn oog snel op 8 april: de "Paris Roubaix challenge".

Vele renners haten die kleine steentjes. Ik doe het gewoon heel graag.
Mijn liefde voor de kasseien is ontstaan net voordat ik mijn eerste koersfiets kreeg. Ik was toen ongeveer 6 jaar.
In die periode reed ik met mijn blauw/gele BMX hele dagen door het dorpje Hemiksem, en vooral op de wegen die er slecht bij lagen. Overigens waren deze wegen niet zo moeilijk te vinden waren Bels.

Vanaf mijn 10e zocht in de stenen op aan de andere kant van de schelde. In het dorpje Kruibeke lagen nog langere stroken, puur genot. In mijn jaren van "nieuwelingen" en "junioren" gingen de trainingen achter de brommer dan weer naar Zuid Antwerpen en Hoboken, om daar echt over de slechte stukken te vlammen, die ook werden aangedaan in kampioenschappen en klassiekers van die tijd.

GENOEG OVER VROEGER, TIJD VAN DE VOORBEREIDING.

Omdat je met 1 keer in de week (op zondag) te fietsen niet echt in vorm komt, leg ik mijzelf op om daarbij ook 2x doordeweeks te trainen. Voor de donkere avonden had ik mijzelf, voor kerst, maar een Wahoo cadeau gedaan. Op deze manier kon ik via het "zwiften" me toch bezig houden. Zodra het kon werd het op de zondagen al snel een uurtje eerder vertrekken en de laatste maand zelfs 2 uur eerder. Droog of nat, ik moest er gewoon doorheen, er moesten km's "gemaald" worden.
De meeste kasseistroken in de buurt zijn wel bekend. Deze heb ik dan ook zoveel mogelijk geprobeerd, in de trainingsritten, mee te nemen. Ook het bepalen van de bandendruk voor de dag zelf was voor mij belangrijk. Na meerdere sessies heb ik besloten om, zoals de echte profs, met 28mm banden te vertrekken.
Bandendruk voor: 4,5 bar
Bandendruk achter: 5,2.
Achteraf een goede keuze, want ik heb niet 1x lek gereden.

EINDELIJK 8 APRIL...

Vroeg in de ochtend ben ik naar Roubaix gereden om daar om 07.00 uur bij het vertrek klaar te staan. Er stonden al aardig wat renners aan de start en ik vertrok in de 5e groep van 100 renners.
Direct na de start was het wat afwachtend fietsen maar, met de wind in de rug, besloot ik rustig op kop mijn eigen tempo op te pakken. Gevolgd door een heel pak renners die km's lang in het wiel zaten, kwam er eindelijk wat aflossing van enkele Fransen. Het tempo ging ook gelijk de hoogte in en ik dacht: "een mooi wagonnetje om mij bij aan te haken".

Met snelheden tegen de 40 per uur vielen er steeds meer renners af en met een man of 25 gingen we ervoor. Ik deed deels mijn werk maar hield ook in het achterhoofd dat er nog aardig wat aan zat te komen en ik zeker goed moest eten en drinken. De eerste stop was al na 30 km maar ik was niet van plan om daar te stoppen. Gelukkig dachten de anderen er ook zo over.

Na ongeveer 45 km zakte het tempo wat in en zag je de nerveuze blikken naar wat er komen ging. Op 51 km was daar uiteindelijk de eerste kasseistrook en wat voor eentje....Direct de (SP19) Touee d Arenberg op. Tempo maken is niet moeilijk, de strook loopt eerst naar beneden en dan is het hotsen en botsen. Ik vond al snel een mooi tempo en moest laveren tussen vallende bidons, pompen en zelfs renners. Zelf heb ik ook ff gebruik moeten maken van de zijstrook om terug het tempo op te voeren en weer de stenen op te springen. De stenen liggen zo slecht dat je banden tussen de spleten verdwijnen. En ik weet zeker dat er aardig wat mensen al spijt hebben gekregen van hun deelname. Deze strook lag me wel en vanaf het moment ik van de stenen af draaide was het duidelijk: "Van een groep was geen sprake meer"

HET WAS IEDER VOOR ZICH.

Nog 95 km vechten tegen de NO wind en nog 30 km aan kasseistroken te gaan, waarvan al snel bleek dat ik het laatste in een ander tempo aan te moest vangen dan de eerdere. Ik moest balans beter zien te verdelen tussen kracht "op" en "tussen" de stroken. Op (SP13) Orchies, 2 stroken voor Mons en Pevele, voelde ik me gelukkig weer beter. Ontspannen onderin de beugel nam ik de stroken en begon meer renners in te halen dan dat er mij voorbij reden. Mentaal best een opkikker met nog 45 km voor de boeg. Na 128 km vol concentratie blijven stampen tot de strook waar ik mij heel prettig op voel en waar ik naar uit heb gekeken, (SP4) Carrefour de L Arbre.

Mijn voornemen was om op deze strook nog eens vol aan te gaan, maar weet wel....het is hier niet prettig om van je lijn af te moeten wijken. Maar het is soms wel noodzakelijk om renners, voor je, te kunnen passeren. Dan duikt er opeens een wagen voor mij op en moet ik helaas in de remmen. Kan ik wel gaan vloeken maar die Fransen boeit het toch niet. In de laatste binnenbocht van deze strook kwam ik er voorbij en trok nog eens vol door. Mijn gravelbike "rammelde en kraakte" maar bracht mij weer wel naar het "zalige" asfalt en het einde van de hel.

ZALIGE

Echter duurde dit "zalige" gevoel maar 100 m. De (SP3) Gruson stond al te wachten. Met zere benen zocht ik ook hier met momenten de zijkant op. Later zag ik de vrouwen bij de "profs" het zelfde doen. Vanaf hier was het nog 16 km tot de finish. De wind stond inmiddels iets strakker en voelde mijn benen krampachtiger aan. Toch bleef ik renners inhalen. Deze leken steeds meer op stervende zwanen en wilde zelfs niet meer aanpikken. Na een tijdje de "VOD".....de laatste KM. De laatste strook die het vernoemen niet waard is, en snel opdraaiend de piste op.

Magisch om de namen die hier allemaal op zijn gefinisht en historie hebben geschreven. Door het applaus van aardig wat mensen die hier toch op de been zijn, voel ik mijzelf ook even euforisch en is de ellende en vermoeidheid snel verdwenen. Na 5:25h neem ik na de finish trots mijn medaille in ontvangst en zit mijn hel er echt op.
Het was een leuke ervaring, waar veel in is gebeurd. Ik zou er bijna een boek over kunnen schrijven. Een ervaring die ik zeker nog een keer zou willen ondernemen. Of het dan weer de langste tocht van 170 km zal worden durf ik nu nog niet te zeggen, maar als iemand de komende jaren gezelschap zoekt (170 in twijfel) om deze Challenge te rijden sta ik daar zeker voor open.

MET DANK AAN....KRISTOF